वसाहतकालीन भारताबाबतची 'व्यापार' ही कायमच प्रबळ प्रेरणा होती. १८५१ साली औद्योगिक क्रांतीच्या उच्चतम बिंदूवर असताना, व्हिक्टोरिया राणीचे पती, राजपुत्र अल्बर्ट ह्यांनी ब्रिटिश वसाहती असलेल्या देशांतील औद्योगिक उत्पादनांच्या आंतरराष्ट्रीय प्रदर्शनांची संकल्पना आखली. हा कल लवकरच युरोपातील सर्व देशांमध्ये दिसू लागला. एकोणिसाव्या आणि विसाव्या शतकांतील ह्या आंतरराष्ट्रीय प्रदर्शनांमुळे भारतीय ललित आणि अलंकारिक कलांच्या व्यापारात वृद्धी झाली. ह्यामुळे इंग्लंड येथील कला व हस्तकला चळवळी दरम्यान भारतीय रचना आणि कारागिरी बाबत जागतिक कुतुहूल निर्माण झालं. भारतीय कलाकारांना जगभरातून ह्या आंतरराष्ट्रीय प्रदर्शनांसाठी कलावस्तू निर्माण करण्याकरिता बोलावणं येऊ लागलं.

वाढत्या बाजारपेठांना प्रतिसाद म्हणून, ब्रिटिशांच्या अंमलाखालील तांत्रिक प्रशाळांमधून भारतीय ललित व अलंकारिक कलावस्तूंमध्ये युरोप व आंग्लप्रभावित उच्चभ्रू भारतीयांच्या आवडीनुसार बदल करण्याचे प्रयोग सुरु झाले. ह्या विद्यालय व कार्यशाळांमधून व्यापाराकरिता तयार करण्यात आलेल्या उद्पादनांमध्ये भारतीय रचना आणि युरोपीयन आकार संकलित केलेला दिसतो.

१८५५ साली पॅरिस येथील जागतिक प्रदर्शनासाठी पाठवलेल्या औद्योगिक कलावस्तूंच्या प्रतिकृती संग्रहालयातील औद्योगिक कलादालनाचा केंद्रबिंदू आहे.